Η παρέμβαση της Ανταρσύα στην Ευρωπαϊκές εκλογές γίνεται σε μια συγκυρία που τα πράγματα δεν είναι ευνοϊκά για την αριστερά. Η αποτυχία των πλατιών ρεφορμιστικών σχηματισμών τύπου ΣΥΡΙΖΑ, Ποντέμος, Ντι Λίνκε, αλλά και το διαφαινόμενο ξεφούσκωμα της εμφάνισης του Κόρμπυν στην ηγεσία του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα απογοήτευσης στις εργαζόμενες μάζες, μια αίσθηση ότι η αριστερά είναι ανίκανη να παρουσιάσει βιώσιμες λύσεις στη διαρκή νεοφιλελεύθερη επίθεση με αποτέλεσμα να παρασύρονται από την ακροδεξιά ρητορική. Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι και παράγωγο αυτής της χρεοκοπίας του ρεφορμισμού. Από την άλλη, όμως, δείχνει ότι τα παραδοσιακά αστικά κόμματα, όντας δέσμια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που έχουν υιοθετήσει, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη διατήρηση έστω και των κουτσουρεμένων κοινωνικών παροχών των περασμένων δεκαετιών.
Η συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση συνοδεύεται και από μια κρίση πολιτικής εκπροσώπησης τόσο της αστικής τάξης όσο και του παραδοσιακού εργατικού κινήματος. Αυτό υπάρχει ο κίνδυνος να ανοίξει τον δρόμο στην ακροδεξιά που διεκδικεί την ηγεμόνευση στο πολιτικό σκηνικό με όρους ξενοφοβίας και ρατσισμού, περιχαράκωσης στο έθνος κράτος και «νόμο και τάξη». Μπορεί όμως να ανοίξει τον δρόμο και σε μια αντικαπιταλιστική και διεθνιστική ριζική αμφισβήτηση του συστήματος.
Είναι φανερό ότι η ήττα της ακροδεξιάς περνάει μέσα από την αύξηση του βάρους και της αξιοπιστίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο παραδοσιακό εργατικό κίνημα. Αυτό σημαίνει υπομονή και επιμονή στην πολιτική της ταξικής ανεξαρτησίας, αφενός, και, αφετέρου, στη συμμετοχή στην καθημερινότητα των έστω και σποραδικών αγώνων της εργατικής τάξης. Στην επιμονή της συσσώρευσης έστω και μικρών επιμέρους επιτυχημένων αγώνων που θα αναπτερώσουν το ηθικό και θα αλλάξουν τον συσχετισμό στο εργατικό κίνημα προς όφελος των αντικαπιταλιστών, σε αναμονή νέων κοινωνικών εκρήξεων και μαζικών αγώνων.
Η κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων είναι μια τέτοια αποσπασματική κινητοποίηση της τάξης, έξω από τις παραδοσιακές μορφές οργάνωσής της. Η αντικαπιταλιστική αριστερά προφανώς τη στηρίζει και συμμετέχει, προσπαθώντας παράλληλα να τη συνδέσει με τους οργανωμένους ταξικούς αγώνες, με το σύνθημα της γενικής απεργίας.
Στην Ελλάδα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στήριξε όλους τους αγώνες του τελευταίου διαστήματος, από τις κινητοποιήσεις των αναπληρωτών στην εκπαίδευση και των συμβασιούχων στους ΟΤΑ μέχρι τις διεθνιστικές συγκεντρώσεις ενάντια στα εθνικιστικά «μακεδονικά συλλαλητήρια».
Όπως στηρίζουμε και συμμετέχουμε στις μεγάλες κινητοποιήσεις του φεμινιστικού κινήματος, είτε αυτές αφορούν ζητήματα διακρίσεων με βάση το φύλλο είτε εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών. Γνωρίζουμε ότι η πατριαρχία και οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών είναι εγγενής μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης στο καπιταλιστικό σύστημα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία δεν θα είναι εφικτή χωρίς την οριστική ήττα της πατριαρχίας και το αντίστροφο.
Ταυτόχρονα στηρίζουμε και συμμετέχουμε στις μεγάλες κινητοποιήσεις της ευρωπαϊκής νεολαίας ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Ο καπιταλισμός έχοντας επιβιώσει περισσότερο από ότι ήταν ιστορικά αναγκαίο έχει αρχίσει να καταστρέφει τον ίδιο τον πλανήτη, και η πρώτη ένδειξη αυτής της καταστροφής είναι η κλιματική αλλαγή. Η καπιταλιστική κρίση συνοδεύεται από μια άνευ προηγουμένου οικολογική κρίση. Η ανατροπή του καπιταλισμού είναι επιτακτική και για να σωθεί ο πλανήτης ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας που θα είναι οικοσοσιαλιστική.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς από το κράτος, το σύστημα και τον ρεφορμισμό είναι απαραίτητη για την αντεπίθεση του κινήματος. Χρειάζεται μια αριστερά που δεν κάνει πίσω στους αγώνες στο όνομα του ρεαλισμού. Που δεν θα φοβάται να μιλάει για ανοιχτά σύνορα.
Η επιτυχία του εγχειρήματος της Ανταρσύα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο είναι μονόδρομος. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποτύχουμε!!
